Met andere ogen
Een groot deel van ‘onze’ plek in La Gacherie bestaat uit ‘weiland’. Dat zijn twee nader uit te werken begrippen in één zin. Om te beginnen – en wellicht later nog eens een uitgebreider blog aan te wijden – blijft het vreemd om te stellen dat die plek ‘van ons’ is. Maar de realiteit is dat we er heel wat over te zeggen hebben, er onze gang kunnen gaan en het met anderen kunnen delen. Met nog heel veel plannen en een mooie moestuin is het fijn als het door andere mensen bewoond en bewerkt wordt als wij er niet zijn. Zo blijft de boel daar draaiende én wordt er ook met ander ogen rondgekeken.
Met betrekking tot de wei: onlangs woonden collega Jacco en zijn vrouw Dianne tien dagen in La Gacherie en zij hadden het over ‘het natuurgebied’. Ik vond het al heerlijk om door de wei te lopen, en vind de variatie in begroeiing en hoogteverschillen super. Maar ik zag het vooral als een mooie wei. Met als bijbehorende uitdaging het te onderhouden door het regelmatig kort te houden door de paarden van de opvang, of door het met een tractor te maaien om zo te zorgen dat het niet uitgroeit tot bos. Door het als ‘natuurgebied’ te zien wordt het nog rijker en vanzelfsprekender om nog beter naar die variatie te kijken en na te denken over hoe die te behouden en een zetje te geven.
Foto’s van Jacco en Dianne
Los daarvan was het ook super dat Jacco en Dianne met andere ogen naar de stapel nog te verwerken hout achter de schuur keken. Geholpen door de eigen motorkettingzaag zagen zij geen groots doorlopend project, maar een klusje dat ze ff in een paar dagen hebben geklaard: stapel weg en houthok vol, klaar voor de winter. En als kroon op het werk maakte Jacco nog een nieuw bankje voor de schuur.
Ervaring helpt. Ook fijn om ervaren ogen mee te kunnen laten kijken dus. Veel dingen die we oppakken in La Gacherie hebben we niet eerder gedaan en leren we door ze te doen. Dat is een groot deel van de lol, maar maakt ook dat we tijd nodig hebben – of denken nodig te hebben – om eerst goed uit te zoeken hoe iets moet. Zo bleek het ook met de broodoven te zijn. Daar had ik ooit al eens vluchtig in gekeken en geconstateerd dat ik daar eerst nog maar eens goed naar moest kijken om te zien hoe het precies zat met de schijnbaar missende tegels op de bodem van de oven. En met de constructie en waar je dan op zou moeten letten. Onbekend, dus in m’n achterhoofd gearchiveerd onder ‘nog te onderzoeken’. Tot Violet en Wouter bij ons in La Gacherie op bezoek kwamen. Zij hebben jaren een huis in Frankrijk gehad waar ze workshops gaven. En ze hadden daar ook een broodoven. Door samen naar onze oven te kijken kwamen we al snel tot de conclusie dat het geheel er toch gewoon goed uitzag. De koepel lijkt in orde en de tegels die leken te missen bleken bij nadere inspectie onder het stof gezakt te zijn. Die tegels eruit halen, de bodem wat opvullen en vlak maken, en dan de tegels weer netjes terugleggen leek alles dat nodig was. “Dat zou je gelijk kunnen doen, daar ben je binnen een dag wel mee klaar” gaf Wouter nog een zetje. En inmiddels hebben we dus een voorzichtig eerste vuurtje gestookt in de broodoven!
Jan-Willem
