Buiten de badkamer

We zijn dus best trots op wat we inmiddels aan de buitenbadkamer gedaan hebben, en dan vooral gelet op alle andere dingen die naast het ‘gewone werk’ achter de laptop te doen zijn… Hieronder in willekeurige volgorde een korte opsomming van een aantal van die zaken die ons in de afgelopen periode toch een beetje van het buitenbadkamerwerk hebben afgehouden.

Een avontuur met de paarden van de opvang.

Een van de twee paarden die bij ons in de wei stonden zag er wel erg slecht uit en zou worden opgehaald om bijgevoerd te worden. Dus kwam de vrachtwagen van de opvang het erf op met een ‘ruilpaard’ en een club enthousiaste vrijwilligers. Plan was om het magerste paard uit de wei te halen en het nieuwe paard achter te laten om het derde niet alleen te laten zijn. Maar die laatste was niet ingelicht over dat plan en het er helemaal niet mee eens dat z’n maatje ineens werd meegenomen en hij niet. En dus sprong ie er maar gewoon achteraan, dwars door het draad van de omheining dat gelukkig brak. Snel door naar plan B dus: we hebben nu drie paarden en een zak voer om het magerste paard bij te voeren. Omdat die andere twee er toch ook niet heel fit bijstonden en om het voeren wat makkelijker te maken hebben we er in overleg maar wat voer bijgekocht en krijgen ze nu gewoon alledrie tweemaaldaags wat slobber. Het was nog wel een uitdaging om de magerste daarbij de grote portie te geven en de andere twee het halve rantsoen, maar Meike heeft daarvoor gelukkig de juiste volgorde van aanbieden en verplaatsen uitgevogeld waardoor de emmerschikking nu vrij vredig verloopt.

Brigitte Bardot

In ons dorp huist een flink aantal zwerfkatten. En dat trekt dan weer zwerfkattenverzorgers aan die met steun van de stichting van Brigitte Bardot voor die beestjes zorgen door regelmatig een kattenvoerbak op een landje midden in het dorp bij te vullen. Op zich heel aardig allemaal, maar er ontstond op een dag zowaar wat onrust in ons gehucht door samenloop van een aantal zaken hieromtrent. Om te beginnen weet onze hond Macho ook waar die bak staat. En zoals het een labrador betaamt vreet hij die dus leeg als hij de kans heeft. Die kans krijgt hij van ons niet, maar neemt ie zelf wel als hij kan. Jammer voor die katten, maar vooral voor ons, want Macho gaat er de volgende dag enorm van stinken. En de hond van de engelse buren is geen labrador maar vreet ook uit de bak als ze kan. Ten tweede lopen er in het dorp toch wel heel veel schattige pluizige kittens rond, wat bij buren die hier langer wonen herinneringen oproept aan een verleden waarin de zwerfkatten een plaag vormden. De kattenverzorgers zouden behalve voor voer ook voor sterilisatie zorgen, maar het vermoeden is dus dat dat deel er wat bij ingeschoten is. Tenslotte meent een andere buurvrouw ratten bij het kattenvoer gezien te hebben. En die bak staat daar overigens ook nog eens lelijk, in een plastic doos met een zeiltje erover. Dat alles kwam samen toen wij het er eens met buren over gingen hebben en ik de buren van wie het landje waar de bak op staat is, vroeg of ik een hekje om de bak mocht zetten waar de katten wel, maar honden niet door zou kunnen. Dat was op zich prima, maar toen was er ineens overleg en gedoe en heen en weer gepraat en een plan om de voerbak naar een hokje op geschiktere plek net buiten het dorp te verhuizen en een huilende kattenmevrouw. En uiteindelijk gewoon een sisser waarmee het voorlopig weer is afgelopen. Ik heb wel een hokje gebouwd om de bak in te zetten, waar de katten wel en de honden niet in kunnen. Dat hokje staat nu gewoon op de plek waar eerst de plastic doos stond. En de kattenmevrouw is daar erg blij mee. Ze vertelde dat de kattenmevrouw in Chalûs ook nog een nieuw hokje nodig heeft en dat een bedrijf dat eerder hokjes voor ze maakte daar mee gestopt is. Maar ik moet focus houden op de buitenbadkamer, dus is mijn Frans nog niet zo goed en heb ik haar maar niet begrepen.

Hector: nieuwe schoenen, maar geen klik

Tussen de bedrijven door (focus…) heb ik de remschoenen van Hector vervangen. Ik had haar eerder al uitgerust met een rolbeugel en dus zou ze nu weer gewoon inzetbaar moeten zijn. Handig, want er ligt nog een berg zand te wachten om verplaatst te worden en een berg gravel waar ik de buurman mee zou helpen en ik zou met de trekker bij wijze van onderhoud het pad naar het bos wel eens plat willen rijden en zo nog wat zaken. Alleen… De bedrading van Hector was wel heel broos en die heb ik dus meteen maar even vervangen. Dacht ik. Alle aansluitingen conform tip uit het trekkerboek netjes gelabeld om later te kunnen reconstrueren wat waar moet, alles losgeschroefd, nieuwe kabelboom weer aangesloten en. Eh. Nu dus al een tijdje niks. Geen klik meer als ik de contactsleutel omdraai. Veel geprobeerd, omgezet, nagekeken, kortgesloten, tik gegeven, nog eens gecontroleerd, losgeschroefd, nieuw aangesloten, … Maar Hector start niet meer. Ik vermoed nu dat het de solenoïde is, de magneetschakelaar die de startmotor in werking moet zetten. Dat vind ik zelf wel stoer klinken, maar dat helpt dus nog niet. Volgende periode verder met deze puzzel, hopelijk heeft Marcel dan tijd om eens mee te kijken en me te vertellen wat ik over het hoofd heb gezien.

Voorbereiden burenborrel en sticky pizza’s

Sticky pizza’s zijn een slecht idee. En dat hadden we ook helemaal niet zo bedacht, dat ontdekten we gewoon. In ons enthousiasme om als voorbereiding op de burenborrel alvast eens pizza’s te bakken in de broodoven hadden we een paar plakken pizzadeeg op borden gelegd en keurig belegd met zelfgemaakte saus en mooie topping. Om er bij de broodoven vervolgens achter te komen dat zo’n pizzabodem natuurlijk heel hard aan het bord blijft plakken als je daar geen bloem op hebt gestrooid… Die rauwe pizza’s wilden dus met geen mogelijkheid meer van het bord op de zelfgemaakte pizzaschep. Niet in één stuk tenminste. Als nieuw gerolde mini-bodems van stukjes van de rand van het onwillige origineel met een schepje van wat samengeraapt beleg wilden ze onder protest nog net een beetje. Voldoende om als experiment toch te slagen en te leren dat we de bodems echt goed dun moeten maken. Maar ook om te ontdekken dat de zelfgemaakte pizzaschep prima werkt en dat het dus lukt om pizza’s in onze broodoven op de stenen vloer te bakken. Een paar kleine test-stukjes pizza waren nog wat uit verhouding tot een hele dag de oven stoken, maar dat de oven dat goed heeft doorstaan en zo prima op ruim 400° te krijgen is, is toch goed om te weten. Want in de uitnodiging voor de burenborrel die we onlangs hebben verstuurd, hebben we beloofd dat we de broodoven die dag zullen opstoken en wat pizza’s zullen bakken om te delen. Beetje ik-vertrek toch, maar ik denk dat het wel goed komt.

Water

Het was warm en droog de afgelopen periode. Dus tussendoor heeft vooral Gerdien ook heel wat sessies plattelandfitness gedaan met gieters water naar de kas, de tuin en de akkerrand. Serieus aantal herhalingen ook steeds. Daarnaast druppelt in de moestuin nu als het goed is elke drie dagen een half uur water uit kleine sproeiertjes die verspreid door de bedden staan. Een hele puzzel nog om dat irrigatiesysteem netjes aangelegd te krijgen, maar een dag voor vertrek leek het allemaal toch netjes te werken.

Varkensschuur onder architectuur

Nu we met de buitenbadkamer wat ervaring hebben opgedaan, hebben we voor de voorgenomen verbouwing van de porcherie tot gite toch maar eens contact opgenomen met een lokale architect om te vragen wat zij voor ons zou kunnen betekenen. En dat is veel! Het betreffende bureau maakt namelijk niet alleen een ontwerp en een uitwerking, maar kan ook de bouwvergunning aanvragen en vervult indien gewenst ook de rol van wat wij een aannemer zouden noemen. En ze is stipt, communicatief en voorstander van ecologisch en lokaal bouwen. Top. Ons budget noopt wel tot flink wat zelf doen, maar het grote werk kan zij voor ons uitwerken en organiseren. Dat scheelt hoofdbrekers over bijvoorbeeld het plaatsen van de septic-tank naast de broodoven en het openhalen van de weg daarvoor. En dat maakt de kans op een groot raam in de porcherie in plaats van een ingestorte gevel een stuk groter. Fijne vooruitzichten dus.

Bloggen

Oh ja, en we moesten maar weer eens bloggen …

Jan-Willem